Akademia Filmu Europejskiego

Gra w klasy z Pedro Almodóvarem

Poetyka stosowana przez Pedro Almodóvara osadza się w zbiorze postmodernizmu popularnego, który w dużej mierze czerpie z kultury masowej. Hiszpański reżyser wprowadza do swoich dzieł elementy, potwierdzające jego fikcyjny charakter, odnosi się intertekstualnie i autotematycznie, stosuje pastisz i hiperbolizuje gatunek. To przedmiot tegorocznej lekcji Akademii Filmu Europejskiego.

Pojawienie się w kulturze postmodernizmu wytrąciło popularne kino gatunkowe z wypracowanych przez lata formuł stylistycznych — dlatego temat wyczerpania klasycznych gatunków podejmowany jest wciąż na nowo.

Hortero — tak Hiszpanie określają filmy Almodóvara. W slangu madryckim znamionuje to chłopca na posyłki, a także dziwaczny związek elementów wysokich i niskich. Obrazy reżysera z La Manchy wykorzystują element gry z widzem, zwłaszcza przez przestrzeganie lub odwrócenie reguł obowiązujących w komedii, ale także poprzez zastosowanie wizualnego szoku, mocnych obrazów.

Spadkobierca Luisa Buñuela — bo tak też możemy powiedzieć o Almodóvarze — sprzeciwia się tradycji katolickiej, podejmuje problematykę seksualności, obsesji, miłości, rodziny — szczególnie relacji z matką, pochyla się nad człowiekiem, ukazuje jego zmagania ze światem, czyli pokazuje wszystko to, co nieustannie nas ciekawi. O tym wszystkim — na drugiej w cyklu lekcji filmowej. Całość interdyscyplinarnego seminarium dopełnią soczyste fragmenty filmów reżysera oraz niespodzianki z Almodóvarem w tle — a wszystko to pod wpływem stylu movida, którego założeniem było sprzeciwianie się temu, co istniało, chęć dostarczania nowych wzorców zachowań dla młodego pokolenia, brak szacunku dla profesjonalizmu, przekonanie o sensie własnego tworzenia i wiara w możliwość osiągnięcia sukcesu.

Można dać się zarazić!

Karolina Natalia Bednarek

Share Share