Islandczyk Dagur Kári to jeden z najciekawszych reżyserów światowego kina autorskiego. Postać znana dzięki filmom takim jak: Lost weekend, Zakochani widzą słonie / Voksne Mennesker, Noi Albinoi czy Dobre serce.
Reżyser urodził się w 1973 roku w Paryżu. Jego ojciec — Pétur Gunnarsson, jest jednym z najbardziej cenionych islandzkich pisarzy. Kari ukończył Duńską Szkołę Filmową w 1999 roku. Jego film dyplomowy Lost Weekend zdobył kilkanaście międzynarodowych nagród (m.in. w Breście, Angers, Poitiers, Monachium i Tel Awiwie). Kolejny film Kari’ego Noi Albinoi (2003) przyniósł mu międzynarodową sławę. Film zdobył m.in. 6 islandzkich nagród Edda, nagrody w Edynburgu, Brukseli, Rotterdamie i Cluj-Napoca. Na MFF w Denver otrzymał „Krzysztof Kieslowski Award”. Noi Albinoi to słodko-gorzka historia tytułowego Noi, zagubionego nastolatka marzącego o wyrwaniu się spośród śnieżnych krajobrazów wyludnionej Islandii, które traktuje niczym więzienie. Kolejny film Káriego — Zakochani widzą słonie / Voksne mennesker (2005) to pełen absurdalnego humoru komediodramat o zakochanych młodych ludziach, którzy patrzą na świat poprzez różowe okulary. Dobre serce z 2009 roku to pierwszy anglojęzyczny film twórcy, mówiący o osobliwej przyjaźni pomiędzy niedoszłym samobójcą, a antypatycznym właścicielem podupadłego baru. Kári tworzy też z Orri Jonsson'em zespół Slowblow, który zrealizował soundtracki do jego filmów.
Urodzony w 1973 roku w Krakowie, jeden z najbardziej utalentowanych polskich reżyserów młodego pokolenia. Absolwent Łódzkiej Szkoły Filmowej. Jego film Rozwój (2001) otrzymał Golden Gate Award na MFF w San Francisco oraz Srebrnego Smoka na Krakowskim Festiwalu Filmowym. Jest twórcą serii reportaży filmowych Z innej strony, które filmowano w Iranie, Chinach i Zimbabwe, a także filmu Polacy Polacy (w którym wystąpili m.in.: Wisława Szymborska, Stanisław Lem i Krzysztof Penderecki). Jego pierwszy film pełnometrażowy Rewers zdobył kilkanaście nagród na festiwalach filmowych w całej Polsce, a w tym Złotego Lwa w kategorii Najlepszy Film. Borysz Lankosz zdobył także nagrodę FIPRESCI na Warszawskim Festiwalu Filmowym, nagrodę w kategorii najlepszy debiut reżyserski na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Seattle oraz nagrodę St. George na MFF w Moskwie.
Paweł Sala urodził się w 1958 roku z Poznaniu. Jest dramatopisarzem, dokumentalistą i reżyserem, autorem reportaży, programów realizowanych dla TVP i Canal+, słuchowisk radiowych i sztuk teatralnych. Ukończył kulturoznawstwo na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu oraz reżyserię radiową i telewizyjno-filmową na Wydziale Radia i Telewizji Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach. Był trzykrotnym finalistą polskiej edycji konkursu scenariuszowego Hartley-Merrill. Za utwór Ciemno wszędzie otrzymał I nagrodę w konkursie dramaturgicznym „Dialogu” i Teatru Starego. Ponadto jest autorem sztuk: Gang Bang albo Syndrom Sztokholmski, Szwaczki, Spalenie Matki, Mortal Kombajn, Trzecie podejście, Ifigenia — moja siostra, a także wydanej w antologii Pokolenie porno sztuki Od dziś będziemy dobrzy. Zrealizował także ponad 20 filmów dokumentalnych, w tym Statystów na planie Pianisty Romana Polańskiego. Jego debiutem fabularnym był dobrze przyjęty przez krytyków film Matka Teresa od kotów, nagrodzony m.in. na MFF w Tbilisi. W 2010 roku Paweł Sala otrzymał Paszport „Polityki” w dziedzinie filmu oraz nagrodę „Gwarancja Kultury” Kanału TVP Kultura.
Jeden z najważniejszych polskich krytyków i eseistów filmowych. Od wielu lat związany z „Gazetą Wyborczą”. Ukończył polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim. Na początku kariery pracował w tygodniku „Film” (1974-81), po czym przeniósł się do miesięcznika „Kino”, by w latach 1990-94 zostać jego redaktorem naczelnym. Współautor i współprowadzący (razem z Grażyną Torbicką) programu „Kocham Kino” w Telewizji Polskiej. Sobolewski należy do najbardziej cenionych polskich znawców filmu, którego recenzje i eseje wyznaczają standardy. Znany jest z przychylności dla młodych nurtów w polskim kinie (opisywał, m.in. Grupę Paladino, w której skład wchodzi dwóch kujawsko-pomorskich filmowców M.Sauter i M .Cuske). Sobolewski nie ograniczał się jedynie do roli krytyka i współtworzył czynnie polskie kino. Jest laureatem nagrody za scenariusz na MFF Filmów Fantastycznych w Madrycie w 1981 za Golema (wspólnie z Piotrem Szulkinem). Sobolewski współtworzył też jako konsultant takie polskie filmy jak Parę osób, mały czas Andrzeja Barańskiego (2005), Boża podszewka Izabeli Cywińskiej (1997) czy dokument Pokolenie 89 Marii Zmarz-Koczanowicz (2002). Kilkukrotnie zagrał w filmach. Jako aktor w 1992 w Białym małżeństwie Magdaleny Łazarkiewicz, w 1979 w legendarnym Amatorze Krzysztofa Kieślowskiego (w roli jurora Festiwalu Filmów Amatorskich) czy w Końcu naszego świata Wandy Jakubowskiej w 1964 roku.
Sobolewski jest też autorem czterech książek Stare grzechy (1988), Dziecko Peerelu (2000), Malowanie na Targowej (2003) i Za duży blask. O kinie współczesnym (2004). W przygotowaniu znajduje się książka o Mironie Białoszewskim.
Jedna z najbardziej rozpoznawalnych polskich aktorek filmowych i telewizyjnych. Urodziła się 26 lipca 1984 roku w Człuchowie. W 2007 roku ukończyła Akademię Teatralną w Warszawie. Laureatka plebiscytu Telekamery 2009 w kategorii aktorka, nagrody Róże Gali w kategorii „piękne debiuty” i Elle Style Awards 2009 w kategorii najlepsza aktorka.
Jej serialowym debiutem był Dom Niespokojnej Starości (2005). Następnie pojawiła się w takich produkcjach telewizyjnych jak: Na dobre i na złe (2005), Kryminalni (2005), Magda M (2006), Dwie strony medalu (2006/07), Fałszerze (2006), Twarzą w twarz (2007) i Teraz albo nigdy (2008). Na wielkim, kinowym ekranie pojawiła się po raz pierwszy w komedii romantycznej Nie kłam kochanie (2008), w której zagrała z Piotrem Adamczykiem. Aktorka współpracowała też z Krzysztofem Zanussim, który obsadził ją w filmie Serce na dłoni (2008), z Filipem Bajonem w Ślubach panieńskich (2010) oraz z Wiesławem Saniewskim w Wygranym (2010).