Nazywani Three Bs Luis Buñuel, Luis Garcia Berlanga oraz Juan Antonio Bardem pomogli przetrwać kinematografii hiszpańskiej czasy reżimu generała Franco, tworząc na przekór dyktaturze dzieła wieloznaczne, oryginalne i niezmiernie istotne ze względu na swoją rolą społeczną i polityczną.
Tworzyli satyry na hiszpańskie społeczeństwo (Witaj, Panie Marshall reż. Luis Berlanga), toczyliotwarte walki, jawnie krytykując reżim caudillo (Juan Antonio Bardem — Śmierć rowerzysty, Główna ulica), czy mimo zesłania na emigrację rozliczali się z systemem w sposób szczery, otwarty i ironiczny, by tam samym wnieść kino hiszpańskie na światowe salony, jak stało się to z filmem Viridiana Luisa Buñuela, który jako pierwszy zdobył Złotą Palmę w Cannes dla hiszpańskiej kinematografii.
Zatęchła hiszpańska prowincja, społeczeństwo bez perspektyw, ślepo ufające słowom dyktatora, i stojące nad przepaścią światopoglądową, zostały sportretowane przez tych trzech filmowych muszkieterów w sposób godny najwyższego uznania. Dla historii kinematografii hiszpańskiej twórczość właśnie tych trzech reżyserów z tego okresu jest dziś niezmiernie istotna, tak jak dla nas wszyscy twórcy, których filmy — pułkowniki, przez wiele lat były skrywane i które mogliśmy obejrzeć dopiero po zniesieniu cenzury w Polsce.